به نقل از «جام جم آنلاین»

آفرینشگری یا بازآفرینی

تاریخ انتشار: ۶ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۴۱۲۹۶

امل، فرم و شکل اجرایی تحمیل‌شده بر موضوع و معنا و محتواست. درواقع اجرایی نیست که بخواهیم معنا و موضوع را در آن کشف کنیم و دچار لذت این کشف بشویم. باید بنشینیم و ببینیم صحنه، تصاویر، حرکات، زبان و... چگونه قرار است در کنار هم بنشینند تا درنتیجه‌ همنشینی آنها با هم چیزی بیان شود. چیزی فهمیده شود. شاید مشکل نویسنده و کارگردان عراقی هم همین است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای همین هم هرکدام از اجزای نمایشش دارند در دنیای خودشان، مسیر خودشان را می‌روند و به دنبال تقاطعی برای همنشینی مؤثر می‌گردند. آن دکور شلوغ و کتاب‌های پراکنده در صحنه و آبی که زیر پای آدم‌ها را پر کرده است، آن صدای شرشر آب و دبه‌ سوراخ و آن گم‌گشتگی و هراس و ویرانی‌ای را که در صورت و رفتار بازیگرهاست، نویسنده و کارگردان ساخته تا چیزی به ما بگوید. جهانی ساخته نشده تا چیزی برای کشف داشته باشد و ما را درگیر این لذت کشف کردن کند. الاسدی اصرار دارد چیزی به تماشاگرش بگوید و اتفاقا شاید استفاده‌اش از عناصر اجرا به همین دلیل خارج از تعادل شده است.

از همه بیشتر هم دکور و صحنه‌ نمایش اوست که دارد ویرانی و مرگ و سقوطی را فریاد می‌زند که خیلی بیشتر از آن چیزی است که در روایت رویدادهای در ذهن مخاطب ماندگار می‌شود. دکور امل، انگار خودنمایی می‌کند و می‌خواهد خیلی بیشتر از آنچه هست به چشم بیاید. اتفاقا بزرگ و چشم‌نواز هم است. زیر نورپردازی و بیرون از موسیقی و افکت، خوب هم به نظر می‌آید؛ اما دکور یک چیز است و آنچه روایت و رویدادها می‌گویند چیز دیگری است. در بهترین حالت این دکور برای نمایاندن این جهان زیادی است، خیلی هم زیادی است.

برای همین است که می‌گویم نمایش امل بیشتر از آن‌که در خدمت کارکردهای دراماتیک و خلق اجرایی هنرمندانه باشد، به‌تعبیری به رخ کشاندن دیزاین صحنه است و بازسازی جهانی که خالق آن می‌خواهد در شرایطی برساخته و خارج از ساحت صحنه، مفاهیم و ژرف‌ساخت آن را به تماشاگر بباوراند.
امل، تأملی درباره زندگی در جنگ و ویرانی است. دارد می‌پرسد، با وجود همه‌ دشواری‌های جهان و بحران‌های جغرافیای مورداشاره اثر، آیا دعوت از انسانی دیگر به این دنیا عادلانه است؟ امل می‌خواهد این پرسش را در رابطه میان یک زوج جوان به چالش بکشد و احتمالا تماشاگرانش را متوجه این مسأله مهم کند؛ اما بیشتر از آن‌که در مسیر همین پرسش و چالش پیش برود، دارد خودنمایی می‌کند.

روزنامه جام جم

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: امل نمایش بیشتر از آن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۴۱۲۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا جنگ سرد بعدی یک مسابقه ازدحام پهپادی خواهد بود؟

فرارو- جنگ سرد قرن بیستم بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی بر سر آن بود که نفوذ و برنامه کدام ابرقدرت جهانی در نهایت حکمفرما خواهد شد. ایالات متحده اکنون گرفتار چیزی است که برخی آن را یک "جنگ سرد جدید" توصیف می کنند. این بار یک چین در حال صعود به دنبال اعمال نفوذ خود می باشد.

به گزارش فرارو به نقل از ویک، این جنگ سرد نیز همانند سلف خود شامل تشکیل قوای نظامی برای ایجاد ارعاب و تسلط در صورت داغ شدن اوضاع است. با این وجود، در جنگ سرد جدید به جای تسلیحات هسته ای در مقیاس بزرگ پیشرفت ها در عرصه رباتیک و محاسبات به تاکتیسین ها اجازه داده به تسلیحات در ابعاد کوچک تری فکر کنند. هر دو ارتش امریکا و چین در حال آماده شدن برای نوع جدیدی از جنگ هستند که در آن اسکادران های پهپادهای هوایی و دریایی مجهز به هوش مصنوعی مانند دسته ای از زنبورها با هم کار می کنند تا بر دشمن غلبه نمایند.

مفسران در این باره چه نظری دارند؟

همه نگاه ها به تایوان است. پنتاگون بی سر و صدا در حال آزمایش یک "مفهوم پهپادی مرگبار"  به نام "منظره جهنمی" است که قصد دارد "تهاجم آبی – خاکی" به تایوان را با ترکیبی از مهمات سرگردان و پهپادهای تهاجمی مرگبار مختل کند. به نظر می رسد این آزمایش ها بخشی از یک پروژه نظامی به نام  "رپلیکیتور" (همتاساز) باشد که هزاران سیستم مستقل و استقرار یافته در چندین حوزه را طی دو سال آینده به عنوان بخشی از یک ابتکار عمل جدید برای رقابت بهتر با چین نشان می دهد.

یکی از امیدهای ارتش امریکا برای پروژه پهپادهای خودران آن است که این گروه پهپادی کم ‌هزینه با حسگرهای متنوع می ‌توانند از راه دور پرتاب شده و واکنش سریع و سازگاری برای غلبه بر مزیت فاصله زمانی فراهم کنند. این چیزی است که بسیاری از نیروهای رزمی مدت ها از آن حمایت می کردند دور شدن از سکوهای بزرگ، گران ‌قیمت و آسیب ‌پذیر مانند ناوهای هواپیمابر به سمت چیزی سبک‌ تر، ارزان ‌تر و چابک تر.

پس از آن چه خواهد شد؟

کارشناسان پیش ‌بینی می کنند که بدون هرگونه جهش بزرگ فناوری حدود پنح سال به طول خواهد انجامید تا ناوگان پهپادی کاملا خودمختار به طور جدی مستقر شود اگر چه چین در حال حاضر از نظر سخت ‌افزاری در حوزه پهپادی دست برتر را دارد.

در حال حاضر اصول اولیه جنگ پهپادی از پیش وجود دارد. انقلاب واقعی زمانی رخ خواهد داد که سیستم ‌های مبتنی بر هوش مصنوعی بتوانند ناوگان پهپادی را در مقیاس هدایت کنند. در نهایت، استفاده از فناوری ‌های خودمختار نظامی ‌شده احتمالا دیگر یک سوال درباره اگر و امکان پذیری نیست بلکه امری قطعی است و موضوع صرفا بر سر زمان آن است.